ضروریاتی که بسیاری نمی‌دانند

نویسنده: مارک رابرتی

بارها از من به عنوان کسی که در حوزه‌ی صنعت RFID فعالیت دارم، پرسیده شده: اگر فناوری RFID این قدر که من تعریف می‌کنم شگفت انگیز و جالب توجه است، پس چرا همه از آن استفاده نمی‌کنند؟

عوامل مختلفی در این میان مؤثرند. از جمله مقاومت طبیعی در برابر تغییر و رقابت بر سر منابع. در واقع بسیاری از کمپانی‌ها نمی‌دانند که می‌توانند با استفاده از این فناوری به طور قابل توجهی، سرمایه‌های فیزیکی‌شان را مدیریت کنند.

برایان کِلی مدیر زنجیره‌ی تأمین کمپانی Johnson Controls  در یکی از سمینارهای صنعت RFID اظهار داشت که نمی‌دانستند کانتینر برای ارسال کالاها برای عرضه‌کنندگان در اختیار دارند. او به حاضرین در سمینار گفت: این مقدار براساس بهترین حدسمان بین 4 تا 5 میلیون بود.

کلی ادامه داد که 26‌سال است با Johnson Controls همکاری می‌کند و پیش از آن که وارد این کمپانی شود، این کانتینرها خریداری شده بودند. او توضیح می‌دهد که: «وقتی چیزی مفقود می‌گردید، به سرقت می‌رفت، خسارت می‌دید یا این که برای مشتریان ارسال می‌شد و هیچ گاه باز نمی‌گشت، نمی‌شد آنها را شناسایی کرد.» بسیاری از مدیران شرکت‌ها، می‌توانند آمار دقیق و تک به تک محصولاتی که از شرکت‌های بزرگ عرضه‌کننده دریافت کرده‌اند، به شما بدهند؛ اما بعضی از آن‌ها هم نمی‌دانند کمپانی‌شان مالک چند کانتینر یا هر سرمایه‌ی فیزیکی دیگری است. وضعیت کمپانی Johnson Controls اصلاً غیرطبیعی نبود. در ابتدای کار من در در مجله RFIID Journal، یکی از مدیران اجرایی زنجیره‌ی خدمات به من گفت: هیچ گاه نمی‌توانستیم بگوییم که یک میلیارد دلار موجودی انبار ما در کجا قرار دارد. نمی‌شد گفت که آیا این کالاها مفقود شده یا به سرقت رفته‌اند. در هیچ زمانی نمی‌توانستیم کالاها را رهگیری کنیم. اگر از RFID استفاده کرده بودیم با حذف خسارت مفقود شدن موجودی کالاهایمان می‌توانستیم بیش از 1 میلیارد دلار سرمایه را آزاد کنیم و از آن برای امر دیگری به عنوان مثال، خریداری یک بخش یا شرکت دیگر استفاده کنیم. سال‌ها بعد، با مدیر تجهیزات یک بیمارستان بزرگ در بوستون مصاحبه کردم. او می‌گفت زمانی که بیمارستان تصمیم گرفت از سیستم RFID اکتیو مبتنی بر موقعیت‌یابی آنی استفاده کند، قرار شد تمام برانکاردهای چرخ‌دار بیمارستان را برای تگ‌گذاری یک جا جمع کنیم. من تا به آن روز فکر می‌کردم 200 برانکارد داریم، اما وقتی همه‌شان را یک جا جمع کردیم، دیدیم 300 تا هستند. میزان دقت ما در شمارش موجودی تا آن هنگام تنها 66 درصد بود. همان سال‌ها با یک عرضه کننده‌ی سیستم‌ RFID هم که روی پروژه‌ای برای یک کمپانی کاغذسازی کار می‌کرد، مصاحبه‌ای انجام دادم. هدف پروژه این بود که رول‌های ماشین چاپ را تگ بزند تا بشود آن‌ها را ردیابی کرد. رول‌ها ظاهراً کاملاً شبیه یکدیگر بودند، در حالی که کیفیت آن‌ها فرق می‌کرد. نصب‌کننده سیستم‌ها پیشنهاد ردیابی تجهیزات را نیز به ما داده بود تا شرکت بتواند با ردیابی راننده و خودروی وی از زمانی که رول‌ها را دریافت کرد تا زمانی که آنها را به مقصد رساند، مسیر را بهینه نماید، اما مدیر انبار آن کمپانی گفته بود ضرورتی به انجام این کار نیست. آن‌ها خودشان مسیرها را بهینه سازی کرده‌اند و به رانندگان هم آموزش داده‌اند. اما وقتی داد‌ه‌های آماری رانندگان بررسی شد، معلوم گردید کامیون‌ها حدود 60 درصد زمان را بدون این که یک بار رول کاغذ حمل کنند، طی کرده‌اند! اخیرا بیل هاردگرِیو مدیر و استاد دانشکده‌ی بازرگانی هاربرت از دانشگاه اوبرن در آلابامای ایالات متحده، در سمینار RFID Journal به سخنرانی پرداخت و در آن به گفتگویی اشاره کرد که با معاون انبار یک فروشگاه کفش داشته است. مدیریت فروشگاه می‌خواست امکاناتی فراهم کند که مشتریانش بتوانند اقلام مورد نیاز خود را به صورت آنلاین خریداری نمایند و آن‌ها را در فروشگاه تحویل بگیرند. اولین پرسشی که هاردگریو از معاون انبارداری پرسیده بود درباره‌ی میزان دقت موجودی انبار بود: فهرست موجودی انبار شما چقدر دقیق است؟ و وی پاسخ داد: 90درصد. وقتی هاردگریو از او پرسیده بود چه قدر مطمئن است؛ معاون توضیح داد: «سیستم نظارتی ما نشان می‌دهد هزار جفت کفش در فروشگاه‌مان داریم؛ وقتی آن‌ها را می‌شماریم، می‌بینیم 900 جفت هستند، پس دقت محاسبه‌ی ما 90 درصد است.» هاردگریو توضیح می‌دهد: «ارقام بزرگ بی‌معنی هستند؛ کمپانی و فروشگاه‌ها باید میزان دقت خودشان را براساس هر واحد موجودی انبار محاسبه کنند. وگرنه فروشنده جنسی را آنلاین سفارش می‌دهد و وقتی برای گرفتن آن مراجعه می‌کند، می‌بینید آن جنس موجود نیست و به دنبال آن با اعتراض مشتری روبرو می‌شوید. دقت فروشگاه شما اصلاً مناسب نیست، با درنظر گرفتن رنگ، اندازه و فرم اجناس، میزان دقت 50 درصد است.» مساله اینجاست که بیشتر کسب و کارها نمی‌دانند مدیریت دارایی‌های فیزیکی‌شان چقدر ناکارآمد است و فاقد منبع داخلی برای اتصال به اینترنت هستند. در حقیقت آن‌ها سراغ RFID نمی‌روند، چون نمی‌دانند چقدر به این فناوری نیاز دارند و چه منافعی برایشان دارد. اگر از ناآگاهی خود آگاه نباشید؛ آن وقت شناسایی مشکلی که نیاز به رفع شدن دارد، بسیار سخت است.